Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 21 marca 2019 r. o sygnaturze: II PK 314/17 – z usprawiedliwioną dyferencjacją w zakresie wysokości wynagrodzenia, która nie narusza ustanowionej w art. 112 Kodeksu pracy (dalej: KP) zasady równych praw w zatrudnieniu, będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy konkretni pracownicy w związku z posiadaniem większego doświadczenia zawodowego niejednakowo wypełniają takie same obowiązki, co przekłada się na większą ilość oraz lepszą jakość wykonywanej przez nich pracy. Zdaniem Sądu Najwyższego nie ulega wątpliwości, że w konkretnych zawodach oraz na konkretnych stanowiskach większe doświadczenie zawodowe może mieć wpływ na ilość i jakość świadczonej pracy.
SN zwrócił uwagę na przepisy art. 112 KP z którego wynika obowiązek równego traktowania pracowników z tytułu jednakowego wykonywania takich samych obowiązków, a także na art. 78 § 1 KP, z którego wynika obowiązek ustalania wysokości wynagrodzenia w taki sposób, aby odpowiadało ono m.in. rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.
SN podkreślił, że różnicowanie wynagrodzenia będzie można uznać za uzasadnione wtedy, gdy większe doświadczenie wpływa u konkretnych pracowników na większą ilość oraz lepszą jakość pracy, w porównaniu z innymi pracownikami. Natomiast jeśli efekt wykonywania takiej samej pracy przez wszystkich pracowników na danym stanowisku jest jednakowy, mimo, że część z nich posiada większe doświadczenie zawodowe, to różnicowanie ich wynagrodzeń tylko z uwagi na ten jeden czynnik może naruszać zasadę równego traktowania w wynagrodzeniu.
Warto również przypomnieć zasady związane z rozkładem ciężaru dowodów. W takich sprawach pracownik musi w pierwszej kolejności wykazać, że miało miejsce zróżnicowanie warunków wynagrodzenia. Następnie pracodawca musi wykazać, że kryteria różnicowania wynagrodzeń były obiektywne i uzasadnione.
